How to Be Happy With What You Have

!How to Be Happy With What You Have

چطور با چیزایی که داری خوشحال باشی!

 

 

 

In a small town near green hills and a gentle stream, there lived Amma, a kind and warm elderly woman.

توی یه شهر کوچیک نزدیک تپه‌های سبز و یه نهر آروم، یه پیرزن مهربون و خوش‌قلبی به اسم «اما» زندگی می‌کرد.

 

Her home was a simple cottage at the edge of the town, surrounded by a garden, a few fruit trees, and a fence that whispered in the breeze.

خونش یه کلبه ساده بود گوشه شهر، دورش یه باغچه کوچیک، چند تا درخت میوه و یه نرده چوبی بود که با نسیم صدا می‌داد، انگار داشت پچ‌پچ می‌کرد.

 

Amma had no children of her own, and her husband had passed away many years before.

اما خودش بچه‌ای نداشت و شوهرش هم سال‌ها پیش فوت کرده بود.

 

But Amma was not alone.

اما تنها نبود.

 

She had Poppy, her small hen with soft white feathers, black spots on her wings, and a little red comb.

یه مرغ کوچولوی بامزه داشت به اسم «پاپی» که پرهای سفید و نرمی داشت با لکه‌های سیاه روی بالش و یه تاج قرمز کوچولو رو سرش.

 

Poppy followed Amma everywhere, clucking softly as if adding her own opinion to their conversations.

پاپی همه‌جا دنبالش می‌رفت و با صدای ملایمی قدقد می‌کرد، انگار داشت تو حرفاشون نظر خودش رو هم می‌گفت.

 

The villagers would often smile when they saw the two slowly walking together, Amma with her cane and Poppy waddling beside her like a loyal little friend.

آدمای ده هر وقت اون دوتا رو می‌دیدن که آروم‌آروم کنار هم راه می‌رن — اما با عصاش و پاپی هم کنار پاش، مثل یه دوست باوفا — لبخند می‌زدن.

 

Every morning as the sun painted the sky in orange and pink, Poppy would lay a single warm smooth egg.

هر صبح، وقتی خورشید آسمونو نارنجی و صورتی می‌کرد، پاپی یه تخم گرم و صاف می‌ذاشت.

 

Amma would collect it with great care, hold it gently in her wrinkled hands and whisper, “One is enough, my dear. May we always have just what we need.”

اما با دقت برش می‌داشت، با دستای چروکیده‌اش آروم نگهش می‌داشت و زیر لب می‌گفت: «یکی بسه عزیزم، فقط همونو داشته باشیم که لازمه.»

 

She would boil the egg, eat half for breakfast, and save the rest for dinner.

تخم‌مرغ رو می‌جوشوند، نصفش رو صبح می‌خورد و نصف دیگه‌ش رو نگه می‌داشت برای شام.

 

Amma tended her small garden, grew her own vegetables and lived with peace in her heart.

اما از باغچه کوچیکش مراقبت می‌کرد، سبزی‌هاشو خودش می‌کاشت و با دلی آروم زندگی می‌کرد.

 

One day, something unusual happened. Poppy laid two eggs instead of one.

یه روز یه اتفاق عجیب افتاد؛ پاپی به‌جای یه تخم، دوتا تخم گذاشت!

 

Amma blinked. Two? She whispered. “Well, now that’s generous.”

اما با تعجب چشمک زد و گفت: «دوتا؟ خب، چه سخاوتمند!»

 

She cooked one egg and took the second to the market.

یه تخم رو پخت و اون یکی رو برد بازار.

 

She didn’t ask for much, just enough to buy a handful of rice and a piece of jaggery.

چیز زیادی نخواست، فقط اندازه‌ای فروخت که بتونه یه مشت برنج و یه تیکه شکر قهوه‌ای بخره.

 

The following days, Poppy continued to lay two eggs each morning.

روزای بعد هم پاپی هر صبح دوتا تخم می‌ذاشت.

 

Soon the villagers noticed.

خیلی زود مردم ده متوجه شدن.

 

“Sell both eggs, Amma,” said one. “You should feed Poppy more. Maybe she’ll give three,” said another. “Think bigger. You could have 10 hens. Make a business.”

یکی گفت: «اما، هر دوتا رو بفروش!»
یکی دیگه گفت: «بیشتر به پاپی دون بده، شاید سه‌تا گذاشت!»
اون یکی گفت: «بزرگ‌تر فکر کن، ده تا مرغ بگیر، یه کسب‌وکار راه بنداز!»

 

But Amma only smiled warmly and said, “One for me and one to share. That’s enough.”

اما فقط لبخند زد و گفت: «یکی برای خودم، یکی برای بخشیدن. همین بسه.»

 

She gave the extra eggs to a poor family, to children on their way home from school, or quietly left them on someone’s doorstep.

تخم‌مرغ اضافه رو یا به یه خانواده فقیر می‌داد، یا به بچه‌هایی که از مدرسه برمی‌گشتن، یا بی‌صدا می‌ذاشت دم در خونه یکی.

 

People began calling her Egg Amma with affection.

آدمای ده با محبت بهش می‌گفتن «اما تخم‌مرغی».

 

Then the monsoon came. The rain fell hard for days. The nearby stream overflowed. The fields were washed away and many families fell into difficult times.

تا اینکه فصل بارون اومد. چند روز بارون شدید بارید، نهر پر شد، زمین‌ها زیر آب رفت و خیلی از خانواده‌ها گرفتار شدن.

 

But Poppy kept laying two eggs each day, and Amma had been saving many.

ولی پاپی هر روز دوتا تخم می‌ذاشت و اما هم کلی ازشون ذخیره کرده بود.

 

She boiled them, pickled them, and quietly handed them out to those in need without asking for anything in return.

اون‌ها رو می‌جوشوند، ترشی می‌کرد و بی‌هیچ توقعی آروم به نیازمندا می‌داد.

 

One rainy afternoon, a group of villagers came to her and said, “Amma, why didn’t you sell more when you had the chance? Why didn’t you try to make more money?”

یه بعدازظهر بارونی، چند تا از اهالی ده اومدن و گفتن: «اما، چرا وقتی می‌تونستی، بیشتر نفروختی؟ چرا نخواستی پولدارتر شی؟»

 

Amma paused, looked at them warmly, and said, “Because true happiness isn’t about gathering more. It’s about loving what we already have and sharing it when the time comes.”

اما مکث کرد، با مهربونی نگاهشون کرد و گفت: «چون خوشبختی واقعی تو جمع کردن بیشتر نیست؛ تو دوست داشتن چیزاییه که داریم و بخشیدنش وقتی وقتشه.»

 

“I kept only what I needed. The rest was a gift to be shared.”

«من فقط همونو نگه داشتم که لازم داشتم. بقیه‌ش هدیه‌ای بود برای بخشیدن.»

 

Poppy clucked softly and snuggled against Amma’s feet as if in complete agreement.

پاپی آروم قدقد کرد و خودش رو به پای اما چسبوند، انگار کاملاً باهاش موافق بود.

 

True happiness isn’t about collecting more. It’s about appreciating what we already have and choosing to share it with kindness.

خوشبختی واقعی یعنی قدر چیزایی رو بدونیم که الان داریم، نه اینکه فقط دنبال بیشتر باشیم، و با مهربونی با بقیه تقسیمش کنیم.

 

When we lift up others, we lift ourselves and together we become rich in compassion, peace, and happiness.

وقتی دست بقیه رو می‌گیریم، در واقع خودمون رو هم بالا می‌کشیم، و با هم ثروتمند می‌شیم از نظر مهربونی، آرامش و شادی.