ورود/عضویت
The Wings That Forgot to Fly
!The Wings That Forgot to Fly
بال‌هایی که یادشون رفت پرواز کنن!
Sometimes comfort is the greatest danger.
گاهی راحتی خودش می‌تونه بزرگ‌ترین خطر باشه.
This is the story of an island where vultures had everything except what truly mattered.
این داستان یه جزیره‌ست، جایی که کرکس‌ها همه‌چی داشتن، جز اون چیزی که واقعاً مهم بود.
Once a flock of vultures flew over the ocean and landed on a beautiful island.
یه روز، یه دسته کرکس از روی دریا پرواز کردن و رسیدن به یه جزیره‌ی قشنگ.
It was calm, green, and full of food, fish, frogs, and small sea creatures.
اون‌جا آروم و سرسبز بود و پر از غذا؛ ماهی، قورباغه و موجودات کوچولوی دریایی.
Best of all, there were no predators.
از همه بهتر اینکه هیچ دشمن یا شکارچی‌ای اون‌جا نبود.
“This is heaven,” said one young vulture.
یه کرکس جوون گفت: «این‌جا بهشته!»
“No hunting, no flying, just food and rest. Let’s stay forever.”
«نه شکار، نه پرواز، فقط غذا و استراحت. بیاین همیشه همین‌جا بمونیم!»
They all agreed.
همه باهاش موافقت کردن.
Slowly, they stopped flying.
کم‌کم دیگه پرواز نکردن.
Their wings got weaker.
بال‌هاشون ضعیف شد.
Their claws grew dull.
چنگال‌هاشون کند شد.
Life became lazy, easy, and full of comfort.
زندگیشون شد تنبل، آسون و پر از راحتی.
But one old vulture watched all this silently.
اما یه کرکس پیر فقط ساکت همه‌چیو تماشا می‌کرد.
He had seen the real world and he was worried.
اون دنیای واقعی رو دیده بود و نگرانشون بود.
One day he called everyone and said, “This place has made us weak. We need to go back to the jungle. That’s where real life is.”
یه روز همه رو صدا زد و گفت: «این‌جا ما رو ضعیف کرده. باید برگردیم جنگل، اون‌جاست که زندگی واقعی جریان داره.»
“If danger comes, none of you will be able to escape.”
«اگه خطری پیش بیاد، هیچ‌کدومتون نمی‌تونین فرار کنین.»
The young vultures laughed. “You’re just scared, old one. We’re safe here. Why go back to suffering?”
کرکس‌های جوون خندیدن و گفتن: «تو فقط ترسیدی پیرمرد! این‌جا امنه، چرا باید برگردیم به سختی؟»
The old vulture warned again. “Your wings have forgotten the sky. Your claws are soft. What will happen when the real test comes?”
کرکس پیر دوباره هشدار داد: «بال‌هاتون آسمون رو یادشون رفته، چنگال‌هاتون نرم شده. وقتی امتحان واقعی برسه چی کار می‌کنین؟»
No one listened. So he flew away alone.
هیچ‌کس گوش نکرد. اونم تنها پرواز کرد و رفت.
Months passed.
چند ماه گذشت.
One day a ship came to the island.
یه روز یه کشتی اومد کنار جزیره.
From it they released leopards.
و ازش چند تا پلنگ آزاد کردن.
At first, the leopards stayed calm, but soon they noticed.
اولش پلنگ‌ها آروم بودن، ولی زود فهمیدن چی به چیه.
These vultures couldn’t fly anymore.
کرکس‌ها دیگه نمی‌تونستن پرواز کنن!
Then the horror began.
و اون‌وقت فاجعه شروع شد.
One by one, the vultures were hunted and killed.
یکی‌یکی کرکس‌ها رو شکار کردن و کشتن.
They couldn’t escape. Couldn’t fight.
نه می‌تونستن فرار کنن، نه بجنگن.
After a few months, the old vulture returned and what he saw broke his heart.
چند ماه بعد، کرکس پیر برگشت و چیزی که دید دلش رو شکست.
Dead vultures everywhere. Silence. Destruction.
کرکس‌های مرده همه‌جا، سکوت، و ویرونی.
He found one young wounded vulture barely alive. “What happened?” he asked.
یه کرکس جوون زخمی پیدا کرد که به سختی زنده بود. پرسید: «چی شده؟»
The young one replied, “You were right. We forgot how to fly, how to fight, and they killed us. We couldn’t survive. I wish we had listened.”
کرکس جوون گفت: «حق با تو بود. یادمون رفت چطور پرواز کنیم، چطور بجنگیم، و اونا ما رو کشتن. نتونستیم زنده بمونیم… کاش گوش کرده بودیم.»
The old vulture sat quietly. Nothing more to say.
کرکس پیر ساکت نشست. دیگه حرفی برای گفتن نداشت.
The sky above was still blue, but the wings that once ruled it were now still.
آسمون هنوز آبی بود، اما بال‌هایی که یه زمانی صاحبش بودن، حالا بی‌حرکت مونده بودن.
Sometimes the comfort zone in life becomes a silent trap where we slowly lose our strength, skills, and courage.
گاهی منطقه‌ی راحتی تو زندگی، یه تله‌ی بی‌صدا می‌شه که کم‌کم قدرت، مهارت و شجاعتمون رو ازمون می‌گیره.
As long as we keep facing discomfort, challenges, and struggles, we stay strong from within.
تا وقتی با سختی‌ها، چالش‌ها و مشکلات روبه‌رو می‌شیم، از درون قوی می‌مونیم.
But the moment we choose only comfort, we begin to drift away from the truth of life.
اما وقتی فقط راحتی رو انتخاب می‌کنیم، از واقعیت زندگی دور می‌شیم.
And when trouble suddenly appears, we find ourselves unprepared, unable to fight or even fly.
و وقتی یه‌هو سختی سر می‌رسه، می‌بینیم آماده نیستیم، نه می‌تونیم بجنگیم، نه حتی پرواز کنیم.
That’s why it’s important to regularly push ourselves into challenges so we can stand firm in any situation life throws at us.
برای همینه که باید هر از گاهی خودمون رو تو چالش بندازیم، تا بتونیم تو هر شرایطی محکم بایستیم.
If this story touched you, take a moment to reflect.
اگه این داستان به دلت نشست، یه لحظه فکر کن.
Are we too stuck in a comfort zone without even knowing it?
نکنه ما هم بدون اینکه بفهمیم تو یه منطقه‌ی راحتی گیر کردیم؟
صفحه اصلی 
محصولات
دوره ها
حساب کاربری