The Clever Fox & the Wise Hen

روباه باهوش و مرغ دانا

Once upon a time in a peaceful countryside, there lived a clever fox who always roamed the edges of a large farm.

روزی روزگاری در روستایی آرام، روباه باهوشی زندگی می‌کرد که همیشه در اطراف مزرعه‌ای بزرگ پرسه می‌زد.

He had sharp eyes, a bushy tail, and a smooth tongue that could charm even the wisest animals.

او چشمانی تیز، دُمی پُرپشت، و زبانی چرب و نرم داشت که حتی می‌توانست حیوانات خردمند را هم فریب دهد.

But despite all his cleverness, he was always hungry, especially for a plump red hen who lived in the farmer’s coupe.

اما با وجود تمام زرنگی‌اش، همیشه گرسنه بود؛ به‌ویژه برای مرغ چاق و قرمزی که در مرغدان کشاورز زندگی می‌کرد.

The hen named Clara was not only plump but also quite wise.

مرغی به نام کلارا نه تنها چاق بود بلکه بسیار باهوش هم بود.

She had lived on the farm for many seasons and knew the tricks of the wild.

او سال‌های زیادی در مزرعه زندگی کرده و حیله‌های حیوانات وحشی را می‌شناخت.

She never left the coupe alone, never spoke to strangers, and always kept her ears open for danger.

او هرگز به تنهایی از مرغدان بیرون نمی‌آمد، هرگز با غریبه‌ها صحبت نمی‌کرد و همیشه گوش‌هایش را برای شنیدن خطر تیز نگه می‌داشت.

One bright morning, when the farmer had gone to town and the coupe was quiet, the fox saw his chance.

یک صبح روشن، وقتی کشاورز به شهر رفته بود و مرغدان ساکت بود، روباه فرصت خود را دید.

He crept silently toward the fence and softly called out, “Dear hen, I bring wonderful news.

او آرام آرام به سمت حصار خزید و آهسته صدا زد: «مرغ عزیز، خبر فوق‌العاده‌ای آورده‌ام.

There has been a royal decree. From today, there is peace between foxes and hens. We are no longer enemies.

یک فرمان سلطنتی صادر شده. از امروز بین روباه‌ها و مرغ‌ها صلح برقرار است. ما دیگر دشمن نیستیم.

I’ve come to invite you for a celebration in the forest.”

آمده‌ام تو را به جشن در جنگل دعوت کنم.

Clara tilted her head and blinked. “Is that so?” she said calmly. “How noble of the forest king. Please wait a moment. Let me come out.”

کلارا سرش را کمی کج کرد و پلک زد. با آرامش گفت: «واقعاً؟ چه نجیب است پادشاه جنگل. لطفاً یک لحظه صبر کن تا بیایم بیرون.»

The fox grinned slightly and licked his lips.

روباه کمی خندید و لب‌هایش را لیسید.

But just before Clara moved, she stood on her toes and looked far into the distance.

اما درست قبل از آن‌که کلارا حرکت کند، روی پنجه‌هایش ایستاد و به دوردست نگاه کرد.

“Oh my, is that the farmer’s dog I see running this way? He must have heard the news, too. He’ll be so excited to see a fox as a friend.”

«وای، آیا این سگ کشاورز نیست که به این سمت می‌دود؟ لابد او هم خبر را شنیده. او خیلی خوشحال می‌شود روباهی را به عنوان دوست ببیند.»

The fox’s ears shot up. “The dog?” he stammered.

گوش‌های روباه سیخ شد. با لکنت گفت: «س… سگ؟»

“Yes,” Clara nodded. “He loves celebrations. You’ll wait for him, won’t you?”

کلارا سر تکان داد و گفت: «بله. او عاشق جشن‌هاست. منتظرش می‌مانی، مگه نه؟»

But the fox was already backing away. “Ah, I just remembered. I have another place to be. I’ll return tomorrow. Enjoy the peace.”

اما روباه کم‌کم عقب رفت. گفت: «آه، تازه یادم افتاد جایی دیگر کار دارم. فردا برمی‌گردم. از صلح لذت ببر.»

And with that, he vanished into the bushes as fast as his legs could carry him.

و با این حرف، با سرعتی که پاهایش اجازه می‌داد در میان بوته‌ها ناپدید شد.

From behind the barn came the farmer’s old dog, Brutus, wagging his tail slowly.

از پشت انبار، سگ پیر کشاورز، بروتوس، با تکان آرام دمش بیرون آمد.

He hadn’t run at all, but Clara had used his name wisely.

او اصلاً ندویده بود، اما کلارا نامش را هوشمندانه به کار برده بود.

Brutus chuckled. “Still outsmarting foxes, I see.”

بروتوس خندید و گفت: «هنوز هم روباه‌ها را دست می‌اندازی، می‌بینم.»

Clara fluffed her feathers. “It’s not about being clever. It’s about being aware and knowing who your real friends are.”

کلارا پرهایش را تکان داد و گفت: «موضوع زرنگ بودن نیست. موضوع آگاه بودن و شناختن دوستان واقعی است.»

Moral. Cunning words may fool the careless, but wisdom and awareness protect the wise. Even the smallest can outsmart the sly when they stay calm and think clearly.

نتیجه اخلاقی: سخنان حیله‌گرانه ممکن است افراد بی‌دقت را فریب دهد، اما خرد و آگاهی از خردمندان محافظت می‌کند. حتی کوچک‌ترین‌ها هم می‌توانند بر زرنگ‌ترین‌ها غلبه کنند اگر آرام بمانند و روشن فکر کنند.