Focus on yourself, not others

!Focus on yourself, not others

روی خودت متمرکر شو نه دیگران!

 

 

 

Once a young boy lived in a small village

روزی روزگاری، پسر بچه‌ای در یک روستای کوچک زندگی می‌کرد.

 

He watched other children run faster, study better, and make beautiful crafts.

او می‌دید که بچه‌های دیگر سریع‌تر می‌دوند، بهتر درس می‌خوانند و کاردستی‌های زیبایی درست می‌کنند.

 

Each time they succeeded, he felt small.

هر بار که آن‌ها موفق می‌شدند، خودش را کوچک و بی‌ارزش حس می‌کرد.

 

His heart was heavy. “Why am I not like them?” he thought.

دلش گرفته بود. با خودش فکر می‌کرد: «چرا من مثل اونا نیستم؟»

 

Day by day, he compared himself.

روز به روز خودش را با دیگران مقایسه می‌کرد.

 

When his friend won a race, he sighed.

وقتی دوستش مسابقه‌ای را می‌برد، آه می‌کشید.

 

When another boy carved a perfect wooden bird, he frowned.

وقتی پسر دیگری پرنده‌ای چوبی و بی‌نقص می‌تراشید، اخم می‌کرد.

 

His hands held no skill. His feet felt slow.

دست‌هایش هیچ مهارتی نداشت. پاهایش کُند و سنگین بودند.

 

He lost hope.

امیدش را از دست داد.

 

One morning, tired of his own thoughts, he walked without direction.

یک صبح، خسته از فکرهایش، بی‌هدف شروع به راه رفتن کرد.

 

His feet led him far.

پاهایش او را به دوردست‌ها بردند.

 

Soon he saw an old monastery.

به‌زودی یک صومعه‌ی قدیمی دید.

 

There, in the quiet, an old monk knelt.

آنجا، در سکوت، راهبی پیر زانو زده بود.

 

He held two small seeds in his hand.

دو دانه کوچک در دستش داشت.

 

The boy stopped and watched. The monk said nothing.

پسر ایستاد و نگاه کرد. راهب هیچ نگفت.

 

He pressed one seed into soft, rich soil near the garden.

یکی از دانه‌ها را در خاک نرم و حاصل‌خیز نزدیک باغ فرو برد.

 

Then he placed the second seed on a bare rock nearby.

سپس دانه دوم را روی یک سنگ برهنه و خشک گذاشت.

 

He covered the first with dirt and poured water.

اولی را با خاک پوشاند و آبی روی آن ریخت.

 

The second he left alone.

اما دومی را همان‌طور تنها رها کرد.

 

The boy frowned. “Why did he plant it there?” he wondered.

پسر اخم کرد. با خودش فکر کرد: «چرا اونجا کاشتش؟»

 

“It will never grow.”

«اون که هیچ‌وقت رشد نمی‌کنه.»

 

Days passed. The seed in the soil sprouted.

روزها گذشت. دانه‌ای که در خاک بود، جوانه زد.

 

A small green shoot stretched toward the sky.

جوانه‌ی کوچکی به سوی آسمان سر کشید.

 

But the seed on the rock stayed still—no roots, no life.

اما دانه‌ای که روی سنگ بود، همان‌طور بی‌حرکت ماند؛ نه ریشه‌ای، نه حیاتی.

 

The boy watched, confused.

پسر با گیجی تماشا می‌کرد.

 

Finally, he walked up to the monk.

سرانجام به‌سوی راهب رفت.

 

“Why did you plant a seed on the rock? It will never grow,” he asked.

پرسید: «چرا یه دونه رو روی سنگ کاشتی؟ اون که هیچ‌وقت رشد نمی‌کنه.»

 

The monk smiled, his face calm.

راهب لبخند زد، چهره‌اش آرام بود.

 

“That seed looks at the other and wishes to grow like it.

گفت: «اون دانه به دانه‌ی دیگر نگاه می‌کنه و آرزو داره مثل اون رشد کنه.

 

But no matter how much it watches, it will never sprout.

اما هرچقدر هم نگاه کنه، هیچ‌وقت جوانه نمی‌زنه.

 

It must accept where it is. If it does not, it will stay lifeless forever.”

باید بپذیره که کجاست. وگرنه برای همیشه بی‌جان می‌مونه.»

 

The boy stood still. His breath caught in his chest.

پسر خشکش زد. نفس در سینه‌اش حبس شد.

 

He had been like the seed on the rock, watching others grow but doing nothing for himself.

او هم مثل همون دانه روی سنگ بود؛ فقط دیگران را می‌دید که رشد می‌کنند، اما خودش هیچ کاری نمی‌کرد.

 

Slowly, he nodded.

آهسته سرش را تکان داد.

 

From that day on, he stopped comparing.

از آن روز به بعد، دیگر خودش را با کسی مقایسه نکرد.

 

He trained his feet to run faster.

پاهایش را تمرین داد تا سریع‌تر بدوند.

 

He shaped wood with care.

با دقت چوب را تراش داد.

 

He read books with focus.

با تمرکز کتاب خواند.

 

And over time, just like the seed in the soil, he flourished in his own way.

و با گذر زمان، درست مثل دانه در خاک، به روش خودش شکوفا شد.

 

In our lives, you will see that many people spend time looking at others.

در زندگی ما، خیلی‌ها را می‌بینی که وقت‌شان را صرف نگاه کردن به دیگران می‌کنند.

 

They see others succeed and feel left behind.

موفقیت دیگران را می‌بینند و احساس عقب‌ماندگی می‌کنند.

 

They watch others grow but they do not work on themselves.

رشد بقیه را تماشا می‌کنند، اما روی خودشان کار نمی‌کنند.

 

This makes them unhappy.

و این باعث ناراحتی‌شان می‌شود.

 

If you always look at others, you will forget to see your own path.

اگر همیشه به دیگران نگاه کنی، مسیر خودت را فراموش می‌کنی.

 

A flower does not bloom by watching another flower.

یک گل با تماشای گل دیگر شکوفا نمی‌شود.

 

It blooms by taking in sunlight, water, and care.

با گرفتن نور خورشید، آب و مراقبت شکوفا می‌شود.

 

You must do the same.

تو هم باید همین کار را بکنی.

 

Instead of asking, “Why am I not like them?” ask, “What can I do today to grow?”

به جای اینکه بپرسی «چرا من مثل اون‌ها نیستم؟»، بپرس: «امروز چه کاری می‌تونم بکنم که رشد کنم؟»

 

If you focus on yourself, you will improve.

اگر روی خودت تمرکز کنی، پیشرفت می‌کنی.

 

Step by step, you will get better.

قدم به قدم، بهتر می‌شی.

 

And one day, without even noticing, you will have flourished in your own way.

و یک روز، حتی بدون اینکه بفهمی، به روش خودت شکوفا شده‌ای.

 

The only person you should try to be better than is the person you were yesterday.

تنها کسی که باید سعی کنی ازش بهتر باشی، خود دیروزت هست.

 

Keep growing. Keep learning. Focus on your own path.

به رشد ادامه بده. یادگیری را ادامه بده. روی مسیر خودت تمرکز کن.

 

That is the way to success.

این است راه رسیدن به موفقیت.