پیشوند و پسوندها به انگلیسی

مبحث یادگیری و حفظ واژگان جدید، همواره یکی از بزرگترین مشکلات و دغدغه های دانشجویان و زبان آموزان بوده و هست و همیشه به دنبال راه و روشی آسون و راحت برای حفظ کلمه ها هستن. خوشبختانه روش های زیادی برای یادگیری واژگان جدید وجود داره که هر فرد متناسب با نحوه یادگیری خودش، می تونه از یکی تا ترکیبی از اون ها استفاده کنه.

 

همانطور که در مقاله  10 روش یادگیری لغات زبان انگلیسی اشاره کردیم، یکی از این روش ها، استفاده از پیشوند و پسوند و ریشه کلماته. این روش به این دلیل کمک کننده هست که کلمات رو در حالت ها و دسته بندی های مختلف قرار میده و ساختار ذهن هم به صورتی هست که مطالب دسته بندی شده رو بهتر تجزیه و تحلیل می کنه و به خاطر می سپاره.

 

برای همین فکر کردم شاید خالی از لطف نباشه که تو این مقاله درباره پیشوندها و پسوندها مطلبی بنویسم و در پایان اون میزان یادگیری شما رو با چند تا تست امتحان کنم. پس با من همراه باشین.

 

واحدهای زبانی بسته به محل قرارگیریشون در کلمه، به سه دسته پیشوند (prefix)، پسوند (suffix) و میان وند (infix) تقسیم می شن و در اثر تغییر در هر کدوم، نقش یا معنی کلمه تغییر می کنه.

 

– پیشوندها همیشه به آغاز و ابتدای کلمه ها اضافه می شن و نقش به سزایی در تغییر معنی اصلی اون دارن.

 

– از طرف دیگه، پسوندها اجزایی هستن که به انتهای واژه ها افزوده می شن ولی برخلاف پیشوندها، معنی کلمه ها رو را عوض نمی کنن؛ بلکه معمولاً نقش گرامری واژه ها رو دگرگون می کنن.

 

– میان وندها هم در میانه کلمات قرار می گیرن و چون به نسبت دیگر وندها در زبان انگلیسی زیاد معمول نیستن، در این مقاله بهشون اشاره ای نمی کنم.

 

معنی پیشوند

 

 

پیشوند، حرف یا گروهی از حروف است که در ابتدای یک کلمه ظاهر میگردد و معنی اصلی آن را تغییر می دهد.

 

پیشوند به یک حرف یا گروهی از حروف گفته می شود که به ابتدای یک کلمه می چسبد و معنای اصلی آن را تغییر و یا اصلاح می کند. یک مثال ساده از پیشوند، می تواند خود کلمه “prefix” باشد که با کلمه ،پیشوند “pre” به معنی “قبل از، پیش از” ، شروع شده است.

 

بسیار مهم است که بدانیم هر کدام از پیشوند های مختلف چه معنایی دارند، زیرا به شما کمک می کنند تا معنی هر کلمه جدیدی که یاد می گیرید را متوجه شوید، اما باید حواستان باشد که گاهی اوقات یک پیشوند می تواند بیشتر از یک معنی داشته باشد.

 

همانطور که قبلاً اشاره کردم، پیشوندها در ابتدای کلمه ها ظاهر می شن و معنای اون رو تغییر می دن. پیشوندهای مختلف همراه با معانی متفاوتی وجود دارن و خیلی مهمه که معنی هر کدوم رو بدونیم؛ چون با استفاده از اون می تونیم معنی کلمه رو حدس بزنیم و متوجه شیم.

 

مثلاً پیشوند “un” در کلمه unkind.

می بیند که پیشوند “un” هم معنی کلمه رو از kind تغییر داده و هم اون رو به کلمه ای متضاد تبدیل کرده. پس “un” یه پیشوند منفی ساز هست.

 

معنی پسوند

 

 

پسوند (suffix) حرف یا گروهی از حروف است که معمولاً به انتهای یک کلمه اضافه می شود تا وضعیت گرامری مناسب با آن را در جمله تغییر دهد.

 

پسوندها به انتهای واژه ها می چسبن و نقش دستوری اون رو عوض می کنن. اما پسوندها هم مثل پیشوندها معانی و انواع متفاوتی دارن و بسته به این که به اسم اضافه می شن یا فعل یا صفت و یا قید، پسوندهای متفاوتی مورد نیاز هست. مثلاً فعل read (خواندن) با اضافه کردن پسوند er– به انتهای اون، به reader (خواننده کتاب یا متن) تبدیل می شه که یک اسم هست و یا با اضافه کردن پسوند able– به صفت readable (خواندنی) تبدیل می شه.

 

اسم ها، فعل ها، صفت ها، و قیدها همگی معمولاً با پیشوندها و پسوندهای مختلف دیده می شوند، بنابراین آشنایی با آنها یادگیری کلمات را آسان تر می کند. پیشوند ها و پسوند ها در مجموع به عنوان “وندها” شناخته می شوند.

 

بنابراین همانطور که می بینین، وندها (affixes) می تونن معنی کلمه ها رو به طور چشمگیری عوض کنن و هرچه پیشوندها و پسوندهای گوناگون بیشتری یاد داشته باشین، راحت تر می تونین معنی لغات جدید رو متوجه بشین و حدس بزنین.

 

فرم های ترکیبی

بعد از این که تفاوت بین پیشوندها و پسوندها رو متوجه شدین، این نکته رو هم باید بدونین که هر کلمه ای که دارای ترکیبات پیشوندی هست، لزوماً پیشوند نیست. یعنی چی؟

یعنی گاهی اوقات کلمه ها، فرم های ترکیبی (combining forms) به خودشون می گیرن که ظاهراً شبیه پیشوند هستن، اما در حقیقت پیشوند نیستن و متفاوت از اون ها عمل می کنن.

بازم متوجه نشدین؟ اشکالی نداره. الان دقیق تر توضیح می دم.

مثلاً پسوند non- رو در نظر بگیرین که به معنی ‘not’ یا  ‘without’ هست و در کلمه ‘nonsense’ استفاده می شه. وقتی non- رو از کلمه برداریم، بقیه لغت یعنی ‘sense’ بازم برای خودش معنی داره؛ هر چند متفاوت.

اما فرم های ترکیبی به ابتدای کلمات می چسبن؛ به عنوان بخش اصلی از کلمه محسوب می شن و نمی شه اون ها رو حذف کرد. برای همین گاهی اوقات به اون ها اصطلاح “پیشوندهای آفتاب پرست” هم میگن. چون دقیقاً مثل آفتاب پرست عمل می کنن و شکل هجی کردن و فرم فیزیکی خودشون رو تغییر می دن تا متناسب با کلمه ‌ای باشن که به اون می چسبن.

بنابراین، فرم های ترکیبی به عنوان پیشوند عمل می کنن اما متفاوت از اون ها و نمی تونن برداشته بشن، چون بعد از حذف شدنشون، حروف باقیمانده دیگه به عنوان یک کلمه مستقل، کامل و با معنی نخواهد بود.

 

با شرکت در آزمون زیر، میزان یادگیری خود را از این مبحث بسنجید!