ورود/عضویت
The Secret to Happiness
The Secret to Happiness!
راز خوشبختی!
Once upon a time in the bustling city of Golden Way there lived a boy named Leo.
روزی روزگاری در شهر پرجنب‌وجوش گلدن وی پسری به نام لئو زندگی می‌کرد.
Leo was no ordinary child; he was the son of one of the wealthiest families in the world.
لئو بچه‌ی عادی نبود؛ او پسر یکی از ثروتمندترین خانواده‌های جهان بود.
His house was a sprawling mansion with golden gates, marble floors, and gardens so vast they seemed endless.
خانه‌اش یک عمارت گسترده با دروازه‌های طلایی، کف‌پوش‌های مرمرین و باغ‌هایی به آن وسعت که انگار بی‌پایان بودند.
But Leo wasn’t like most rich kids. Despite having everything he could ever want, he felt a peculiar emptiness in his heart.
اما لئو مثل اکثر بچه‌های پولدار نبود. با وجود داشتن همه چیزهایی که ممکن بود بخواهد، احساس خلأ عجیبی در قلبش داشت.
One sunny morning, as Leo looked out from his balcony, he noticed a small group of children playing in a dusty field nearby.
یک صبح آفتابی، وقتی لئو از بالکنش بیرون را نگاه می‌کرد، گروه کوچکی از کودکان را دید که در یک زمین خاکی نزدیک بازی می‌کردند.
Their laughter was infectious, but their clothes were torn and they seemed hungry.
خنده‌هایشان دلنشین بود، اما لباس‌هایشان پاره بود و به نظر گرسنه می‌رسیدند.
Curious, Leo decided to visit them. He asked the children, “Why don’t you have toys or food to eat?”
لئو کنجکاو شد و تصمیم گرفت به دیدارشان برود. از کودکان پرسید: «چرا اسباب‌بازی یا غذای کافی ندارید؟»
One little boy named Sam replied, “We can’t afford them, but we still have fun.”
پسری کوچک به نام سم پاسخ داد: «ما توان خریدشان را نداریم، اما هنوز خوش می‌گذرانیم.»
Leo was taken aback; he had never met anyone so happy despite having so little.
لئو شوکه شد؛ او هرگز کسی را ندیده بود که با داشتن این همه کمبود، اینقدر خوشحال باشد.
That night he couldn’t sleep. He thought, “I have so much, but they have so little. Maybe I can help them.”
آن شب نتوانست بخوابد. فکر کرد: «من خیلی دارم، اما آنها خیلی کم. شاید بتوانم به آنها کمک کنم.»
The next day, Leo went to his father and said, “Dad, I want to use some of my savings to help the kids in the neighborhood.”
روز بعد، لئو پیش پدرش رفت و گفت: «بابا، می‌خواهم مقداری از پس‌اندازم را برای کمک به بچه‌های محله خرج کنم.»
His father smiled, “That’s a noble idea, Leo. Go ahead.”
پدرش لبخند زد و گفت: «این ایده‌ی نیکی است، لئو. شروع کن.»
Leo sprang into action. He bought toys, clothes, and food for the children.
لئو سریع دست به کار شد. برای بچه‌ها اسباب‌بازی، لباس و غذا خرید.
He also set up a small school where they could learn.
او همچنین یک مدرسه کوچک راه‌اندازی کرد تا آنها بتوانند درس بخوانند.
The children’s smiles grew brighter and their lives started to change.
لبخندهای کودکان روشن‌تر شد و زندگی‌شان شروع به تغییر کرد.
But something unexpected happened: the more Leo gave, the more he seemed to receive.
اما اتفاق غیرمنتظره‌ای افتاد: هر چه لئو بیشتر می‌بخشید، بیشتر دریافت می‌کرد.
Word of his generosity spread across the city, and people admired his kindness.
خبر سخاوتمندی‌اش در سراسر شهر پیچید و مردم مهربانی او را تحسین کردند.
They began offering to help him, donating books for the school, food for the children, and even volunteering to teach.
آنها شروع کردند به کمک کردن، کتاب برای مدرسه اهدا کردند، غذا برای بچه‌ها فرستادند و حتی داوطلبانه برای تدریس آمدند.
One day, an old man in a simple robe visited Leo.
روزی، پیرمردی با ردای ساده به دیدار لئو آمد.
He introduced himself as Mister Gray, a wise and humble philanthropist.
او خودش را آقای گری معرفی کرد، یک خیر خردمند و فروتن.
“Leo,” he said, “I’ve been watching your efforts. Kindness is like a seed; the more you plant, the more it grows.”
لئو، او گفت: «من تلاش‌های تو را دیده‌ام. مهربانی مثل دانه است؛ هر چه بیشتر بکاری، بیشتر رشد می‌کند.»
“I want to teach you how to make your help reach even more people.”
می‌خواهم به تو یاد بدهم چطور کمک‌هایت به افراد بیشتری برسد.
Mr. Gray taught Leo how to start a foundation, and soon Leo’s efforts expanded beyond his neighborhood.
آقای گری به لئو یاد داد چگونه یک بنیاد تأسیس کند و به زودی تلاش‌های لئو فراتر از محله‌اش گسترش یافت.
He helped build shelters for the homeless, hospitals for the sick, and libraries for those eager to learn.
او به ساخت پناهگاه برای بی‌خانمان‌ها، بیمارستان برای بیماران و کتابخانه برای علاقه‌مندان به یادگیری کمک کرد.
As Leo gave more, his life became richer—not just in wealth, but in love, friendships, and happiness.
هر چه لئو بیشتر بخشید، زندگی‌اش غنی‌تر شد — نه فقط از نظر ثروت، بلکه از نظر عشق، دوستی‌ها و شادی.
People from all walks of life came to support him.
مردم از همه اقشار زندگی آمدند تا از او حمایت کنند.
Even his family’s business thrived because of the goodwill Leo generated.
حتی کسب‌وکار خانواده‌اش هم به خاطر نیکی‌ای که لئو ایجاد کرده بود رونق گرفت.
Years later, Leo looked back at his journey and smiled.
سال‌ها بعد، لئو به گذشته‌اش نگاه کرد و لبخند زد.
The emptiness he once felt was long gone, replaced by a heart full of joy and gratitude.
آن خلأیی که زمانی احساس می‌کرد، مدت‌ها بود که از بین رفته بود و جای خود را به قلبی پر از شادی و سپاسگزاری داده بود.
He had learned that true wealth wasn’t in what he owned but in what he shared.
او آموخته بود که ثروت واقعی در آنچه داری نیست، بلکه در آنچه به اشتراک می‌گذاری است.
And so Leo lived happily ever after—not as the richest boy in Golden Way, but as the one with the biggest heart.
و بنابراین لئو تا آخر عمر خوشبخت زندگی کرد — نه به عنوان ثروتمندترین پسر گلدن وی، بلکه به عنوان کسی که بزرگ‌ترین قلب را داشت.
Helping others not only changes their lives but also enriches your own.
کمک به دیگران نه تنها زندگی آنها را تغییر می‌دهد، بلکه زندگی خودت را نیز غنی می‌کند.
Generosity creates a ripple effect that brings joy, love, and abundance to everyone it touches.
سخاوت اثر موج‌داری ایجاد می‌کند که شادی، عشق و فراوانی را به همه کسانی که لمس می‌کند می‌رساند.
صفحه اصلی 
محصولات
دوره ها
حساب کاربری