ورود/عضویت
The Turtle That Saved Her Life
!The Turtle That Saved Her Life
لاک‌پشتی که جانش را نجات داد!
In a quiet village where time seemed to stand still,
در یک روستای آرام که انگار زمان در آن متوقف شده بود،
there lived an old woman named Aamina.
پیرزنی به نام آمینا زندگی می‌کرد.
Her face carried the softness of patience and the sharpness of wisdom.
چهره‌اش نرمی صبر و تیزی خرد را در خود داشت.
Though her house was small and her days simple,
با اینکه خانه‌اش کوچک و روزهایش ساده بود،
she carried a quiet strength that made everyone greet her with respect.
او نیرویی آرام در درون خود داشت که باعث می‌شد همه با احترام با او برخورد کنند.
One evening while sweeping the steps of her home,
یک شب هنگام جارو زدن پله‌های خانه‌اش،
Aamina noticed a wounded turtle by the roadside.
آمینا لاک‌پشتی زخمی را کنار جاده دید.
Its shell was chipped, its leg dragging with each tiny movement.
لاک آن ترک‌خورده بود و پایش با هر حرکت کوچکی کشیده می‌شد.
Most would have walked past, but Aamina didn’t.
بیشتر مردم بی‌تفاوت عبور می‌کردند، اما آمینا نه.
She wrapped the turtle gently in a scarf, placed it in a basket, and brought it home.
او لاک‌پشت را با ملایمت در شالی پیچید، داخل یک سبد گذاشت و به خانه آورد.
For weeks, she cared for it,
هفته‌ها از آن مراقبت کرد،
feeding it small pieces of fruit, bathing it in warm water, whispering soft words.
به آن تکه‌های کوچکی از میوه می‌داد، در آب گرم حمامش می‌داد، و با صدای آرام با آن حرف می‌زد.
The turtle didn’t speak.
لاک‌پشت حرفی نمی‌زد.
It didn’t wag its tail like a dog or chirp like a bird.
نه مثل سگ دم تکان می‌داد، نه مثل پرنده جیک‌جیک می‌کرد.
It just watched her, moved slowly, and healed.
فقط او را نگاه می‌کرد، آرام حرکت می‌کرد، و بهبود می‌یافت.
People began to notice.
مردم کم‌کم متوجه شدند.
“Why spend so much effort on a turtle?” a man asked one day.
مردی یک روز پرسید: «چرا این‌همه زحمت برای یه لاک‌پشت؟»
“It won’t protect you. It won’t bring you anything.”
«نه ازت محافظت می‌کنه، نه چیزی برات میاره.»
Aamina smiled and said, “Not everything that gives does so loudly.”
آمینا لبخند زد و گفت: «همه چیزهایی که می‌بخشن، لزوماً با صدای بلند این کارو نمی‌کنن.»
Months passed. The turtle began to walk better.
ماه‌ها گذشت. لاک‌پشت شروع کرد به بهتر راه رفتن.
It explored her garden. And Aamina continued caring, never rushing it.
او باغچه‌ی آمینا را کشف می‌کرد، و آمینا همچنان ازش مراقبت می‌کرد، بی‌هیچ عجله‌ای.
One morning, as Aamina rested under the olive tree, she looked around.
روزی صبح، وقتی آمینا زیر درخت زیتون استراحت می‌کرد، اطراف را نگاه کرد.
Her children had moved to the city. Her friends had passed on.
فرزندانش به شهر رفته بودند. دوستانش از دنیا رفته بودند.
She lived alone now, and sometimes loneliness crept in like evening cold.
او حالا تنها زندگی می‌کرد، و گاهی تنهایی مثل سرمای شبانه آرام وارد می‌شد.
She looked at the turtle. “Maybe you’re here to keep me company,” she whispered.
به لاک‌پشت نگاه کرد و آرام گفت: «شاید اینجایی که همدمم باشی.»
But life had a deeper plan.
اما زندگی نقشه‌ی عمیق‌تری داشت.
One stormy night, lightning struck a tree near her home.
شبی طوفانی، صاعقه به درختی نزدیک خانه‌اش خورد.
The fire spread fast, too fast.
آتش خیلی سریع گسترش یافت.
Aamina woke to smoke. Coughing, confused.
آمینا با دود از خواب پرید، سرفه می‌کرد، گیج شده بود.
She tried to find the door, but the smoke was thick and her legs weak.
خواست در را پیدا کند، اما دود غلیظ بود و پاهایش ناتوان.
Suddenly, a tug at her blanket.
ناگهان کششی به پتو حس کرد.
The turtle.
لاک‌پشت.
It walked slowly but deliberately. It stopped, looked back.
آرام ولی با قصد و نیت راه می‌رفت. ایستاد، برگشت و نگاه کرد.
Aamina understood, crawling low, following the turtle’s path through the smoke.
آمینا فهمید، روی زمین خزید و مسیر لاک‌پشت را میان دود دنبال کرد.
She reached the back door, one she rarely used, and escaped just before the flames consumed the roof.
به در پشتی رسید، دری که به ندرت از آن استفاده می‌کرد، و درست پیش از آنکه شعله‌ها سقف را ببلعند، فرار کرد.
The next day, her house was gone, but she was alive.
روز بعد، خانه‌اش از بین رفته بود، اما خودش زنده مانده بود.
People gathered in shock. She was saved by a turtle.
مردم با شوک جمع شدند. او توسط یک لاک‌پشت نجات یافته بود.
And Aamina said only one thing:
و آمینا فقط یک چیز گفت:
“Sometimes the smallest presence can carry the greatest purpose.”
«گاهی کوچک‌ترین حضور می‌تونه بزرگ‌ترین هدف رو به دوش بکشه.»
Reflection | تأمل:
If we look at our own lives, how often do we ignore the quiet things,
اگر به زندگی خود نگاه کنیم، چند بار چیزهای آرام و بی‌صدا را نادیده می‌گیریم؟
the slow friendships, the unnoticed progress, the silent prayers we think go unheard?
دوستی‌های آهسته، پیشرفت‌های بی‌سر‌و‌صدا، دعاهای خاموشی که فکر می‌کنیم شنیده نمی‌شن؟
Aamina’s turtle reminds us: just because something is slow doesn’t mean it’s pointless.
لاک‌پشت آمینا یادآور می‌شه که آهسته بودن یک چیز به معنای بی‌فایده بودنش نیست.
That quiet habit you’ve been nurturing, that slow journey you’re walking,
اون عادتی که در سکوت پرورشش می‌دی، اون مسیر آهسته‌ای که درش قدم می‌زنی،
or even that person in your life who seems to do so little —
یا حتی اون آدمی که تو زندگیت به نظر می‌رسه کار خاصی نمی‌کنه —
they might be preparing to save you in a way you cannot imagine yet.
شاید دارن آماده می‌شن که نجاتت بدن، طوری که هنوز تصورشم نمی‌کنی
صفحه اصلی 
محصولات
دوره ها
حساب کاربری