آیا اغلب پیش از گفتن واژه مورد ‌نظر ناچارید مدام برای یافتن آنها فکر کنید؟ آیا دائم کلمه‌ها را اشتباه بیان می‌کنید؟ آیا تلفظ حروف در برخی کلمه‌ها برایتان دشوار است؟ آیا این مشکلات فقط به این دلیل نیست که مدام برای گفتن یک جمله خاص به چندین شیوه فکر می‌کنید؟ اگر چنین است، نگران نباشید، زیرا تنها شما نیستید که با این مشکل مواجه اید. هزاران نفر وجود دارند که هنگام صحبت کردن از همین الگو پیروی می‌کنند – به این صورت که از قبل جمله را در ذهن خود آماده کرده، سپس آن را بیان می‌کنند. این روش، روان صحبت کردن را با مشکلات زیادی روبه‌رو می‌کند که بارزترین آن‌‌ها عبارت‌اند از تپق زدن، مِن مِن کردن و کاربرد نادرست کلمه‌ها و ساختارهای دستوری.

به‌طور کلی‌ تمام این موارد منجر می‌شود که نوع صحبت کردن شما با افراد، این‌گونه به نظر برسد که از آنچه می‌خواهید بگویید خیلی مطمئن نیستید، درحالی‌که واقعیت این‌گونه نیست…

شما دقیقاً می‌دانید که چه می‌خواهید بگویید و می‌دانید که چگونه موضوع را با ‌۵ ساختار مختلف ادا کنید و تمام آن جمله‌ها در ذهنتان وجود دارد. تنها مشکل این است که هنگام صحبت ناچارید تمامی آنچه را که می‌دانید، یک‌باره بر زبان بیاورید.

من هم همین شرایط را تجربه کرده‌ام و دقیقاً می‌دانم که این حالت چه حسی دارد. همچنین دلیل اصلی این مشکل را هم می‌دانم. اگر می‌خواهید بدانید علت اصلی این مسئله چیست و برای همیشه این مشکل را برطرف کنید؟ به خواندن این مقاله ادامه دهید.

«عادت نوشتن در ذهن»

بزرگ‌ترین دشمن شما

عادت نادرست آماده‌سازی جمله در ذهن قبل از صحبت کردن به زمانی بازمی‌گردد که یادگیری زبان را در مدرسه شروع کردید. شاید خاطرتان باشد که در زنگ‌های انگلیسی، عمده وقت کلاس صرف نوشتن تمرین‌های کتاب، لغت‌های جدید، جمله‌ها نمونه و غیره می‌شد. همچنین مجبور بودیم، تکالیف را به شیوه نوشتاری انجام دهیم. اگر منصفانه بخواهیم بگوییم حدود ۹۰ درصد از زمان کلاس صرف یادگیری بر مبنای نوشتن می‌شد. ما ناچار بودیم مدام بخوانیم و بنویسیم و به‌این‌ترتیب مغز خود را عادت داده‌ایم تا کلمه‌ها را با وسواس انتخاب کرده و آنگاه بر اساس قواعد گرامری، آن‌‌ها را به‌صورت جمله مرتب کنیم.

به اعتقاد من، ریشه اصلی ناتوانی در انگلیسی صحبت کردن همین‌جا است! تمرین مداوم به شیوه انگلیسی به «شیوه نوشتاری» موجب شده هنگام تلاش برای صحبت کردن مغز ما کلمه‌ها و جمله‌ها را تصویرسازی کند. من این شیوه را «شیوه نوشتاری» ذهن می‌نامم.

بدیهی است مادامی که چندین سال انگلیسی را با متد نوشتن تمرین می‌کنید، درنهایت تاحدی در نوشتار و گفتار تبحر می‌یابید، زیرا از لحظه‌ای که سعی کرده‌اید در مکالمه‌ها شرکت کنید و چیزی بگویید همواره مقابل خود کتاب را دیده‌اید و متن کتاب جمله‌ها‌ی آماده را با تصویر کلمه‌ها در اختیارتان گذاشته است.

نکته جالب‌ توجه و مهم این‌که هم‌زمانی جمله و تصویر یا به‌عبارتی، روش تصویرسازی دائما حواس شما را پرت می‌کند و نمی‌توانید به‌طور کامل در یک مکالمه درگیر شوید در نتیجه هر زمان که می‌خواهید مکالمه ای را شروع کنید، شیوه‌های گوناگونی برای بیان یک جمله خاص در مقابل خود می‌بینید، زیرا مغز شما به جمله‌نویسی عادت کرده و این امر موجب می‌شود کلمه‌ها را با دقت گزینش کرده و در بیان ساختار گرامری و گزینش کلمه‌ها و … بااحتیاط بیشتری عمل کنید.

اگر کاربرد زبان انگلیسی در زندگی روزمره فقط در صحبت کردن خلاصه می‌شود، پس چرا در مدارس، تنها بر دو مهارت خواندن و نوشتن تأکید می شود؟

برای یافتن پاسخ این سوال مقاله ای با عنوان «هدف از خواندن و یادگیری زبان انگلیسی چیست؟» را مطالعه کنید.